آماده م که برم

مزخرف تر از همیشه میگذره

گند عیدم بهش خورده

جازوه رو چرا بستن آخه  

اتاق روشنم بدون غزل و علیرضا نمیچسبه بهم

تنها کاری که ازم برمیاد اینه که ببینم اگه کمیل توو کافه ست برم پیشش

بعد از اینکه از سربازی اومد باریستای کافه موزه ی رشت شده

باهام فاصله ای نداره و اولای معلمه و پاتوق خوب و نوستالژیکیه

کناب بخونم پکی برنم و هورتی از کاپوچینوم بکشم و انقد سرمو پایین نگه دارم که نکنه آشنا ببینم

آشنا 

دلم خاسته آشنا ببینم

شکننده و نازک نارنجی ام و هرآن غش میکنم از غصه

فقط دلم یه صورت آشنا میخاد 

که اگه هم ببینم نمیدونم چی کنم

من همیشه آشناگریز بودم